Little faith

Η μαμά έλεγε να το ποτίζουμε μια φορά το μήνα. Σε δύο μήνες ο κάκτος μαράθηκε. Ένα χρόνο μετά ανθίζει ξανά στο γλαστράκι του. Έχε λίγη πίστη.

Holy grey of lost romance

Φαντάσου ότι ζεις κάπου που οι αποστάσεις είναι μικρές και μπορείς να περπατήσεις με τα πόδια μέχρι το σπίτι, κάπου που στις 5:30 το ξημέρωμα ακούς πουλιά να κελαηδούν στο κέντρο της πόλης, κάπου που νωρίτερα θα κάτσεις με τις ώρες σε έναν πεζόδρομο να κοιτάς μια πράσινη επιγραφή από νέον να αναβοσβήνει, κάπου που τα ποτά είναι φθηνά και οι φίλοι πάντα διαθέσιμοι, κάπου που η μουσική είναι ψυχεδελική.

Έτσι ερχόμαστε στο βράδυ της Παρασκευής, στην παρουσίαση του δίσκου των Baby Guru στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο Γαία live. Κατά τις 11 καθόμαστε σε κάτι ψηλά σκαμπό που αμφιταλαντεύονται στο γερτό πλακόστρωτο ανάμεσα στον κόσμο που έχει μαζευτεί έξω από το μαγαζί, στις 11:30 έχουμε μεταφερθεί στο εσωτερικό σε ένα γωνιακό τραπέζι και έχουμε γίνει ακόμη περισσότεροι, στις 11:40 τα κρασιά και το τζιν τόνικ που παραγγείλαμε έχουν φτάσει ήδη στο τραπέζι μας και το live έχει αρχίσει.

Την επόμενη ώρα οι Baby Guru, Obi Serotone, Sir Kosmiche και King Elephant (o οποίος όταν αργότερα του μιλάμε είναι πολύ cool και μας συστήνεται ως Γιάννης), δίνουν ένα "show" πάνω στη σκηνή που δύσκολα περιγράφεται. Τρία μόνο άτομα, παίζουν μουσική και δημιουργούν την ατμόσφαιρα μιας πολυμελούς ορχήστρας. Παίζουν πολλά από τα καταπληκτικά κομμάτια, από τον πρώτο τους δίσκο που κυλοφόρησε λίγους μήνες πριν από την Inner Ear (από τα λίγα πράγματα που είμαι περίφανη για τον τόπο καταγωγής μου) και το You make me feel alright από τον προσωπικό δίσκο του King Elephant που μόλις έχει κυκλοφορήσει.

Τους τελευταίους μήνες διάβαζα πολλά γι' αυτήν την μπάντα και ήθελα πως και πως να τους ακούσω -είχα χάσει ήδη την ευκαιρία στην εμφάνιση τους στην Πάτρα λίγο μετά το Πάσχα- από κοντά. Το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε μου προσδοκία. Η μουσική τους, μια μίξη από electronica, garage punk, krautrock της Γερμανίας των '60s και '70s, αφρικάνικα κρουστά και ψυχεδελική pop, σε ζαλίζει στο ρυθμό της και σε κάνει να χορεύεις μέσα σε μια παραζάλη από drums, πλήκτρα, κρουστά και μπάσο.

Κάποιοι μιλούν για την καλύτερη νέα ελληνική μπάντα. Με κάθε επιφύλαξη θα συμφωνήσω. Το μέλλον θα δείξει.

Είναι ακόμα ακίνδυνη πόλη.

Είναι από αυτές τις βόλτες που κάνουμε νωρίς το βράδυ μετά το διάβασμα. Κατεβαίνουνε προς την παραλία από το δρόμο που περνά μπροστά από την πίτσα "ο Σάκης". Σήμερα έχω ξυπνήσει από τις 8 το πρωί και κυκλοφορώ σαν ζόμπι, δεν καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου. Η Μ σταματάει στη μέση του δρόμου. "Περίμενε" μου λέει. Σταματάω χωρίς να καταλαβαίνω γιατί πρέπει να το κάνουμε, όταν βλέπω έναν άνθρωπο γονατισμένο στα 3 μέτρα ανάμεσα σε έναν κάδο σκουπιδιών και ένα κόκκινο φίατ να κρατάει μια σύριγγα . Σαστίζω. Εδώ δεν είναι στέκι ναρκομανών. Η γειτονία αυτή δεν είναι επικίνδυνη. Κάνουμε ένα βήμα πίσω και αλλάζουμε κατεύθυνση. Αυτός σηκώνεται, κινείται προς το μέρος μας και μας προσπερνάει σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αλλάζουμε πάλι πορεία και συνεχίζουμε το δρόμο μας από εκεί που είχαμε μείνει. "Πάμε από το δρόμο, είναι πιο ασφαλές" λέω. Λίγο πιο κάτω οι παππούδες από ένα καφενείο έχουν βγάλει τραπέζια στο πεζοδρόμιο και παίζουν χαρτιά. "Λες να αλλάξει αυτή η πόλη;" "Δεν ξέρω αυτό δεν μου έχει ξανασυμβεί στη Θεσσαλονίκη. Δηλαδή, μερικές φορές έχω δει ναρκομανείς στην Ναυαρίνου, κάποια βράδια, αλλά εκεί είναι το στέκι τους.''

Η Θεσσαλονίκη είναι ακόμα ήσυχη πόλη. Το μυαλό μου τρέχει στην πρώτη εικόνα που αντίκρισα μπαίνοντας τον περασμένο Δεκέμβρη στην Αθήνα. Κάπου στο κέντρο, λίγο πριν στρίψουμε στην Ομόνοια μια γυναίκα τυλιγμένη σε μια κουβέρτα, με πρησμένα μάτια να στέκεται στο πεζοδρόμιο. Δίπλα της, λίγα βήματα πιο πέρα ένας άντρας πεσμένος στο έδαφος χωρίς να κουνιέται, στις 11 το πρωί. Αυτό είναι καθημερινότητα, σκέφτομαι. Αυτό που είδαμε εμείς είναι απλά ένα τυχαίο γεγονός σε αυτή την ήσυχη γειτονιά. Η Θεσσαλονίκη είναι πολύ ακίνδυνη πόλη για να κυκλοφορείς τα βράδια, δεν έχει σχέση με την Αθήνα. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Δεν χωράει καμία σύγκριση ανάμεσα στα δύο γεγονότα. Όχι ακόμα.

25

Είναι 8 Ιουνίου, λίγο μετά τις 9 το βράδυ και μαζί με τη Μαρία καιγόμαστε στον τέταρτο όροφο, παρακολουθώντας τον διαγωνισμό playmate στην τηλεόραση ενώ από τα ηχεία του υπολογιστή ακούγεται το If you go away από τον Vassiliko. Το κινητό της Μαρίας χτυπά και ένα μήνυμα από την Μ μας λέει για την έκπληξη που αποφάσισαν να κάνουν τελευταία στιγμή στη Δήμητρα που έχει γενέθλια σήμερα.

Ντυνόμαστε βιαστικά αφού έχουμε λιγότερο από μιάμιση ώρα μπροστά μας για να βρεθούμε στο Λευκό Πύργο, όπου μας περιμένει η Λένα με την τούρτα και την υπόλοιπη παρέα. Το σχέδιο είναι απλό. Η Δήμητρα τελειώνει 11 από το φεστιβάλ βιβλίου στην παραλία και μαζί με την Μ έρχονται στον Λευκό Πύργο όπου την αιφνιδιάζουμε με την τούρτα.

Είναι 11 παρά δέκα και εμείς περπατάμε προς το Λευκό Πύργο. Αυτή την εποχή μαζεύει πολύ κόσμο τα βράδια εδώ. Τα καράβια-μπαρ αράζουν στην παραλία και κράχτες μας φωνάζουν να μπούμε στο δικό τους πλωτό μαγαζί. Ένα από τα καραβάκια, διακοσμημένο με κάθε λογής χρώμα, γράφει στην είσοδο "Το πλοίο της αγάπης" και λίγο πιο έξω, στον τιμοκατάλογο "μπύρες 4.00€". Πιο πέρα παρέες και ζευγάρια κάθονται στριμωχτά με τα πόδια να κρέμονται στη θάλασσα. Πίνουν μπύρες και προκαλούν βαβούρα στην ατμόσφαιρα. Το ποπ-κορν ετοιμάζεται, η μηχανή που φτιάχνει μαλλί της γριάς γυρίζει ακατάπαυστα, το καλαμπόκι μυρίζει καβουρντισμένο και τα μοτέρ των υπαίθριων καταστημάτων μας παίρνουν τα αυτιά. Μπροστά στο Λευκό Πύργο μια ακόμα συνέλευση των Αγανακτισμένων. Ο κόσμος απέμεινε λίγος. Οι σκηνές δίπλα στο Βασιλικό Θέατρο ασημίζουν στο σκοτάδι και ένα τεράστιο πανό γράφει "Δεν Πωλείται".

Βρίσκουμε τη Λένα λίγα βήματα πιο πέρα μαζί με τον Ν και τον Γ. Χαιρετάω προσπαθώντας να βγάλω το handsfree από το αυτί και να συνδεθώ στο ελεύθερο wifi. "Έχεις γίνει αντικοινωνική" μου λέει η Λένα ενώ λιμπίζεται την τεράστια, σιροπιασμένη φράουλα στην κορυφή της τούρτας. Η τούρτα με γεύση φράουλα, έχει ήδη πάνω της 24 κεράκια, το εικοστό πέμπτο κάπου έπεσε μέσα στο σκοτάδι και δεν καταφέραμε να το βρούμε. Το κινητό του Ν χτυπάει, η Δήμητρα πλησιάζει. Η Μαρία με τη Λένα προσπαθούν να ανάψουν τα κεράκια ενώ ο αέρας τα σβήνει και πάλι από την αρχή. Φωνάζω "δεν θα προλάβουμε" και τσεκάρω για τελευταία φορά το timeline μου στο twitter.

Με τα κεριά μισοσβησμένα, σηκωνόμαστε και κινούμαστε προς τη Δήμητρα, η οποία μόλις αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει κοκκινίζει και χαμογελά. Μας λέει χαζά που την ξεγελάσαμε. Εμείς τραγουδάμε "Να ζήσεις Δήμητρα και χρόνια.."

Τα επόμενα λεπτά της ευχόμαστε και καθόμαστε στο πεζούλι, μοιράζουμε κουτάλια και αρχίζουμε να τρώμε. Φαινόμαστε αστείοι. Η Δήμητρα ξετυλίγει ολόκληρο το κουβάρι της σημερινής συνωμοσίας. Η Μ, ο εγκέφαλος της αποψινής έκπληξης, φαίνεται ικανοποιημένη. Ο Ν έχει λιγωθεί από την τούρτα. Η Λένα καπαρώνει την τεράστια φράουλα. Αυτά τα γενέθλια μοιάζουν τόσο γνώριμα. Οι περαστικοί δεν αντιδρούν.

Έχει πάει 12, τα εικοστά πέμπτα γενέθλια της Δήμητρας έχουν ήδη περάσει στην ιστορία και σηκωνόμαστε να πάμε για μπύρες κάπου στην Αγίου Δημητρίου. Περπατάμε όλοι μαζί ένα μπουλούκι στην Εθνικής Αμύνης και ο καθένας έχει κάτι να πει για τα δικά του 25, είτε έχουν έρθει, είτε θα 'ρθουν σύντομα. Η συζήτηση αυτή με κάνει να γυρίσω 3 χρόνια πριν στα πρώτα γενέθλια της Δήμητρας που περάσαμε μαζί. Ήταν τότε 22, όσο είμαι εγώ σήμερα και έδειχνε τόσο διαφορετική σε σχέση με το τώρα.

Θυμάμαι ήμασταν και τότε στην παραλία, είχαμε και τότε μια ωραία τούρτα, που ο αέρας της έσβηνε τα κεράκια, αλλά δεν ήμασταν οι ίδιοι. Δεν μπορώ να ξέρω αν η Δήμητρα τότε ονειρευόταν έτσι τα εικοστά πέμπτα της γενέθλια, με αυτούς τους φίλους ή αν ήθελε να έχει κάτι παραπάνω, το μόνο που ξέρω είναι ότι απόψε χαμογελά.

Έτσι θέλω να είμαι και εγώ σε 3 χρόνια από τώρα. Όχι απαραίτητα στην παραλία με μια ωραία τούρτα και 24 αντί για 25 κεράκια, αλλά με φίλους και όνειρα που έχω πραγματοποιήσει. Να μην χρειαστεί να περιμένω μια ευχή γενεθλίων για να γίνουν όλα αυτά. Δεν θέλω να είμαι το κορίτσι που φοβάται τα 25, γιατί μέχρι τότε θέλω να έχω καταφέρει όλα όσα θέλω να είμαι στα 25 μου.

Τέλος, θέλω στα 25 να βρίσκομαι σε μια πιο όμορφη πόλη από τη Θεσσαλονίκη που βρήκαν τα 25 της Δήμητρας. Μια πόλη που θα αγαπά τους νέους που κάθονται απόψε στην παραλία και οι Αγανακτισμένοι θα υπάρχουν μόνο για να την κάνουν καλύτερη.

ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.

καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.

καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.

Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται,

οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἐαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν,

οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ·

πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται.

ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν·

ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται.

ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμουν· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου.

βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.

νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.

Ύμνος της αγάπης, 1-13,

Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους

Trois Couleurs: Bleu

Krzysztof Kieslowski

Το χέρι σου στο δικό μου

Θα σας μιλήσω για χέρια. Υπάρχουν χέρια, που είναι όλο το χρόνο κρύα και άλλα, που είναι ζεστά. Υπάρχουν άλλα, που τους αρέσουν οι χειραψίες και άλλα, που απλά δεν τους αρέσουν. Υπάρχουν χέρια που ιδρώνουν, υπάρχουν και χέρια στεγνά, απαλά ή άγρια. Υπάρχουν χέρια διαχυτικά και άλλα άβολα, βρώμικα και καθαρά.

Πίσω από τα χέρια όμως, υπάρχουν άνθρωποι. Που σε χαιρετάνε διαχυτικά ή άβολα, με ένα άγγιγμα ή από μακριά κουνώντας απλά την παλάμη. Ανάλογα άμα σε συμπαθούν ή όχι. Ή μερικές φορές επειδή δεν είναι στο χαρακτήρα τους να αγγίζουν τους άλλους με θέρμη.

Πίσω από τα χέρια, υπάρχουν χαρακτήρες. Οι ψυχροί ή οι φιλικοί. Κάποιοι, που είναι ευγενικοί και άλλοι, που είναι αγενείς. Αυτοί που εσύ θεωρείς φίλους και οι άλλοι, που εσύ θεωρείς εχθρούς. Αυτοί που θα 'δινες το χέρι σου και αυτοί, που θα απέφευγες, κρύβοντας το μέσα στην τσέπη.