My little pop bear!

Επειδή δεν θυμόμουν καθόλου που είχα πετύχει αυτό το μαγαζί. Ρώτησα και έμαθα. Βρίσκεται στην οδό Απέλλου, το δρόμο που ενώνει τη Σβώλου με την πλατεία Ναυαρίνου.

Ευχαριστώ Γιάννη!

The lady with the dog!

Αυτός είναι ο υπέροχος Ρόκυ σε μια βόλτα στο πάρκο της γειτονίας.. (πλατεία Ποντιακού Ελληνισμού, Πάτρα)!!

Η πιο δυστυχισμένη δημόσια υπάλληλος από όλες

Η αλήθεια είναι πως είχα να πατήσω στη γραμματεία της σχολής μου από το πρώτο έτος. Και μην φανταστείτε ότι τότε πήγαινα με χαρά, το έκανα μόνο όταν ήταν απαραίτητο και αφού είχα εξοπλιστεί με γερά νεύρα, για την αναμονή και για να αντιμετωπίσω τις υπαλλήλους.

Το θαύμα της τεχνολογίας λοιπόν, μου έδωσε το προνόμιο των ηλεκτρονικών δηλώσεων μαθημάτων, συγγραμμάτων και αιτήσεων και έτσι δεν χρειάστηκε να πατήσω στη γραμματεία για τρία ολόκληρα χρόνια μέχρι την περασμένη Πέμπτη.

Έτυχε να χρειαστώ μια βεβαίωση σπουδών και όπως κάθε φορά άνοιξα τη σελίδα του πανεπιστημίου, συνδέθηκα με το students web και έστειλα την αίτηση μου. Σε άλλες εποχές, θα παραλάμβανα την βεβαίωση από το ειδικό κουτί της γραμματείας, που βρίσκεται έξω από αυτήν. Μια ανακοίνωση όμως, σε Α4, τυπωμένη με κάθε επισημότητα, κολλημένη στην πόρτα της γραμματείας με ενημερώνει ότι μπορώ να παραλάβω την βεβαίωση μόνο εντός και μόνο της ώρες γραφείου.

Στην αρχή ξίνισα. Πρώτον, γιατί θα αναγκαζόμουν να ξυπνήσω νωρίς την επομένη, που δεν είχα πρωινό μάθημα και δεύτερον, γιατί θα αναγκαζόμουν να συναναστραφώ τις υπαλλήλους -που ειλικρινά δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί τους, απλά δεν τις συμπαθώ.

Και τότε ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από το πρώτο έτος, να περιμένουμε με τις ώρες έξω από τη γραμματεία με μια αίτηση στο χέρι, σε μια ουρά μισής ώρας, μέχρι να ανοίξει επιτέλους, μιας και η ώρα είχε πάει 12 παρά (κανονικά ανοίγει 11:30) και με πιάνει απελπισία. Ή ακόμα χειρότερα, θυμάμαι να τρέχουμε να την προλάβουμε ανοιχτή, μετά το μάθημα και να μας κλείνουν την πόρτα στα μούτρα από τις 12:55 (κανονικά κλείνει στη 1).

Αλλά τις πιο άσχημες αναμνήσεις τις έχω αφού καταφέρναμε να μπούμε μέσα, όταν δίναμε το βιβλιάριο ή την αίτηση στην ξανθιά κυρία που καθόταν πάντα στο πρώτο γραφείο -οι άλλες ήταν πάντα απασχολημένες με κάτι άλλο- και εκείνη σιωπηλή και κακοδιάθετη εκτελούσε βαριεστημένα την δουλειά της, χωρίς να μας απευθύνει το λόγο, ούτε καν να μας κοιτά. Τότε πίστευα ότι ήταν απλά κουρασμένη και δεν της άρεσε η δουλειά της ή έστω ότι βαριόταν να πιάσει κουβέντα με φοιτητές, όπως ακριβώς νόμιζα ότι ήταν όλοι οι υπάλληλοι στη γραμματεία μου.

Την Πέμπτη όμως, όταν μια χαμογελαστή υπάλληλος μου άνοιξε την πόρτα και όλο ευγένεια μου είπε να περάσω στο πρώτο γραφείο στην ξανθιά κυρία κατάλαβα ότι έκανα λάθος, δεν ήταν όλοι οι υπάλληλοι γραμματειών αγενείς. Πλησίασα λοιπόν το πρώτο γραφείο και αντίκρισα την ίδια μελαγχολική φιγούρα που είχα να δω 3 χρόνια. Αυτή τη φορά μου μίλησε. "Για αναλυτική ήρθες;", "Όχι, για βεβαίωση σπουδών", " Όνομα;". Ψάχνει στα χαρτιά της, με βρίσκει. "Ταυτότητα", "Ορίστε", "Μάλιστα. Υπέγραψε εδώ". Υπογράφω. "Σας ευχαριστώ. Γεια σας". Καμία απάντηση.

Για ευνόητους λόγους δεν έχω γράψει σχολή και Πανεπιστήμιο. Σε περίπτωση που διαβάσει το κείμενο κάποια υπάλληλος της γραμματείας, να ξέρετε σας αγαπώ.

Σαν παλιά ελληνική ταινία

Η αγαπημένη μου ελληνική ταινία είναι το Δόλωμα. Η όμορφη Καίτη-Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι χορεύτρια (εξωτική όπως θα λέγαμε και σήμερα), που η ζωή της φέρθηκε άσχημα και αναγκάστηκε να κάνει αυτή τη δουλεία. Χρησιμοποιεί τους άντρες σαν κορόιδα, για να τους κλέβει και να βγάζει λεφτά. Μέχρι που ερωτεύεται τον φτωχό, πλην τίμιο νεαρό που δεν ξέρει τίποτα για το παρελθόν της.

Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας έχει γυριστεί στη Ρόδο, όπου η Καίτη διαμένει σε πολυτελές ξενοδοχείο, μαζί με τον "αδερφό" της και ετοιμάζουν μια χαρτοπαικτική κομπίνα.

Ένα βράδυ η Καίτη έχει ξαπλώσει, με την γαλάζια νυχτικιά της και ακούει απ' έξω δυο πλανόδιους μουσικούς, να τραγουδούν το άσ' το το χεράκι σου. Βγαίνει στο μπαλκόνι και εκεί συνομιλεί με το αγόρι που της έχει κλέψει την καρδιά, από το δίπλα μπαλκόνι. Το επόμενο πρωί, και ενώ η νυχτικιά παραμένει ατσαλάκωτη και το μαλλί στην τρίχα, η Καίτη σηκώνεται από το κρεβάτι και κατευθύνεται στο μπαλκόνι να λιαστεί. Εκεί βρίσκει όλως τυχαίως ένα γράμμα από τον αγαπημένο της.

Το μελό της υπόθεσης συνεχίζεται, με την συνάντηση των δύο ερωτευμένων σε ρομαντικό σημείο της Ρόδου. Η Καίτη φοράει τόταλ κίτρινο σύνολο με φλοράλ πράσινων λουλουδιών σακάκι και κατεβαίνει χοροπηδώντας τα σκαλιά, ενώ το αγόρι σε έναν απίστευτο συνδυασμό κόκκινου με γαλάζιο της κρατά το χέρι. Ακολουθούν όλα τα κλισέ που μπορείς να δεις σε ιστορία αγάπης σε ελληνική ταινία. Το ζευγάρι βρέχει τα πόδια του στη θάλασσα και ύστερα φιλιέται, με πάθος φαντάζομαι, αν και δεν μας το δείχνει. Στη συνέχεια, πηγαίνουν σε ένα κοντινό ταβερνάκι όπου εμφανίζονται πάλι οι πλανόδιοι μουσικοί και η πρωταγωνίστρια τραγουδά το γνωστό τραγούδι.

Το αστείο είναι ότι οι μουσικοί εμφανίζονται και τρίτη φορά στην ταινία, για να τραγουδήσουν και πάλι το γνωστό τραγούδι στο ζευγάρι που κάθεται και πάλι σε ένα ταβερνάκι. Το happy end είναι αναμενόμενο.