Μοχίτο, 99 ώρες στη Ζεύξιδος και το "χειρότερο καλοκαίρι"

Βγαίνουμε από το Pasta Flora με μοχίτο σε πλαστικά ποτήρια, στα χέρια και βρίσκουμε την υπόλοιπη παρέα να στέκεται όρθια πίσω από τα γεμάτα τραπεζάκια του ασφυκτικά συνωστισμένου πεζόδρομου. Μιλάμε για πολιτική, μεταπτυχιακά και ταξίδια. Η ετερογένεια της αποψινής παρέας με εντυπωσιάζει. Τους περισσότερους τους γνώρισα σχετικά πρόσφατα και άλλους μόλις απόψε, αλλά δεν θα δίσταζα να τους πάρω μαζί μου στο πιο μακρινό ταξίδι που θα ήθελα να κάνω. Στα δευτέρα μοχίτο έχουμε μετατραπεί σε ήρωες από μια αλλόκοτη ταινία, κάποιος βγάζει μια φωτογραφική μηχανή και αρχίζουμε να ποζάρουμε ημιμεθυσμένα, στον αέρα, χασκογελώντας.

Δίπλα μας, πάνω από τα παρτέρια, για δεύτερο εικοσιτετράωρο και μέχρι να συμπληρωθούν 99 ώρες, κρέμονται ανά τετράδες φωτογραφίες, που έχουν τραβήξει τα μέλη του stereosis. Λίγο μετά τις 12 ο Γ με συνοδεύει στην έκθεση. Σταματάμε μπροστά από μια φωτογραφία που απεικονίζει μια ασπρόμαυρη, θαμπή προβλήτα. "Αυτή είναι συγκλονιστική" λέμε ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν βλέπει αυτό που βλέπω εγώ. Γυρνάμε πίσω στους υπόλοιπους. Η Ζεύξιδος είναι ακόμα γεμάτη. Κάπως έτσι είναι και το μέρος που θα ήθελα να ζήσω, όπως η Ζεύξιδος απόψε. Μόνο εδώ θα μπορούσαμε να κάτσουμε μέχρι αργά, να απολαμβάνουμε ο ένας την παρέα του αλλού, να κοιτάζουμε φωτογραφίες που μας προκαλούν τα ίδια συναισθήματα, να μην χρειάζεται να ανησυχούμε για τίποτα και να αφήσουμε τη ρουτίνα για αύριο.

Λίγο μετά τις 3 ανεβαίνουμε την Κορυτσάς με τον Κωνσταντίνο. Με συνοδεύει μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου." Πώς θα περάσει αυτό το καλοκαίρι;" ξεφυσάω. "Θα είναι το χειρότερο καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων" μου απαντάει. Αύριο ταξιδεύουμε και οι δύο για τα πατρικά μας. Πριν λίγες μέρες, ο Κωνσταντίνος έγραψε στο blog του ένα κείμενο που έλεγε πως βρίσκεται στην ίδια θέση που ήταν 4 χρόνια πριν, ενώ δεν ξέρει τι θέλει να κάνει. Εγώ από την άλλη, πρέπει να αποφασίσω μέσα σε ενάμιση μήνα τι θέλω να κάνω. Ανταλλάσσουμε την ίδια ευχή. "Καλό ταξίδι για αύριο" , "Καλό ταξίδι και σε 'σένα ". Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου πουθενά αλλού απ' τη Θεσσαλονίκη.