Η έκθεση φιλοξενούσε έργα από πολλούς καλλιτέχνες όπως: του Γιάννη Κουνέλλη, του Michelangelo Pistoletto, του Tony Cragg κ.α.
Το έκθεμα όμως που τράβηξε την προσοχή μου ήταν το "the harpooned fish" του Κώστα Τσόκλη. Μια βιντεοπροβολή σε ζωγραφικό καμβά, ακρυλικά χρώματα και ένα σιδερένιο κοντάρι.
Το ψάρι διαπερασμένο από ένα κοντάρι σπαρταρούσε ματωμένο στο πάτωμα. Το κοιτούσα για ώρα. Δεν ξέρω πόση ώρα διαρκούσε το βίντεο και τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο καλλιτέχνης αλλά κάθε φορά που το ψάρι τιναζόταν αναζητώντας μια ελπίδα ζωής, εγώ ανατρίχιαζα.
Στο δελτίο τύπου της έκθεσης διαβάζω τα παρακάτω: "Νήσοι" καλούνται οι ιδιαίτερες δημιουργικές περιοχές, προσωπικές και μοναδικές, εντός των οποίων οι καλλιτέχνες αντικειμενοποιούν και επικοινωνούν μέσω της προσωπικής τους γλώσσας και του συστήματος συμβόλων, το υποκειμενικό, ιδεολογικό, φιλοσοφικό, αισθητικό και ιστορικό τους όραμα για τον κόσμο.
Ο σκοπός των Ανεύρετων Νήσων είναι η επικοινωνία του δημιουργού με το κοινό και η εύρεση της διόδου που θα οδηγήσει στην επίτευξη αυτού του στόχου. Τώρα ξέρω πως η τέχνη μπορεί να ξυπνήσει πολλά συναισθήματα στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου